Stjernesludd

I går var eg i fjellet saman med gode vener og kjende på kulda og freden. Nokre hundre meter eitt stykke gjekk eg åleine litt framføre dei andre. Meir trengtes ikkje for å finna ut av andakten eg skal ha på nyttårsafta; nokre minutt åleine i fysisk aktivitet i friluft.

Eg tenkjer visst klårare ute i naturen.

Det var ei merkeleg oppleving.

I kveld gjekk eg jamført twitter heim mellom istappar og snøkrystallar i måneskin og 16 kalde grader. Eg gjekk saman med Kurt Nilsen og songen hans Stjernesludd. Under her ser du noko av det eg såg på veg heim, om enn i ei noko anna drakt.

Eitt år etter

I januar var eg så heldig å få reisa til Tigerstaden for å representera landets sivilarbeidarar i forhandlingar med ein byråkrat høgt oppe i 14. etasje i justisdepartementet. Fleire timar gjekk vekk i meiningslause diskusjonar om pengar me meinte å ha krav på, men eigentleg klarte oss fint utan meinte Justisdepartementet; dei hadde jo ikkje budsjettert med dette. Likesåfullt var det vår rett, sa eg. Me kom ikkje så mykje lenger enn å konstatera at me var ueinige.

Eg dimmiterte frå siviltenesta i juni.

I dag kom det ein lønnslipp frå siviltenesta med beskjed om at pengane kjem i romjula.

Det var interessant.

For så høyt elsket...

Men eg søv ikkje.

I haust har eg lurt på noko som har ført til mange tankar og diskusjonar med meg sjøl og andre.

Eg har freista å løysa dette problemet, eller utfordringa som eg likar å kalla det, utan å oppnå anna enn å dra hypoteser ut i det ein kan omtala som det verkeleg absurde.

Plutseleg ein morgon vakna eg og hadde svaret, eller eg hadde det ikkje, men eg visste kvar eg ville finna det. Og eg fant det.

Eg hadde bedd, rett før eg la meg, om å få løysinga på utfordringa mi i ein draum. Så skjedde det.

Det var ei merkelig oppleving.

Aldri før har Gud talt så klårt og tydeleg.

Utfordringa han viste meg svaret på må ha vore viktig.

Det kjem nok prega mitt liv med han i tida som kjem.

Dei siste dagane har eg måkt oppkøyrsla 5 gongar. Det har vore herleg å gjera eit praktisk målbart arbeid. Det gjer motivasjon.

No køyrer ein måkebil med høghastigheitsgulblinkar rundt i nabolaget midt på natta og vekker nok mange som søv, men eg søv ikkje.

For så høyt elsket...

This is the truth

Truth is not a teaching, truth is a person.

For så høyt elsket...

Kaffi og lussekattar

Her ein dag finn eg meg sjølv ståande på Torgalmenningen og dela ut kaffi og Lussekattar. Ei og eg kjem i kontakt med ein mann; han vil så gjerne ha lussekatt og kaffi, men mest av alt vil han prata om livet og sånn. Me pratar om livet og sånn med han. Han er synleg berusa, eller berre rusa, denne mannen. Likevel er blikket klårt, det blaffar ikkje. Han fortel si etter mine mål tragiske historie og seier at ein dag, eller natt alt etter som, kom Jesus til han mens han låg og sov. Tårene til mannen trillar no. Han seier at Jesus kom til han, og sa at han var glad i han. Sjølv om han var ein fyllik, sa Jesus. Tårene trillar fortsatt. Han smilar no, og ler høgt før han på ein barnleg måte utbryt: Jesus er glad i meg.

Det var ei spesiell oppleving.

For så høyt elsket...

Ferie

Det er ferie: det er tid for oppsummering, strategi, drømmer og visjoner.

For så høyt elsket...

TED

Dei siste månadane har eg vorte meir og meir fascinert av TED. Han er her for å opplysa, underhalda og forandra verda.

For så høyt elsket...

Forundring

Viss jeg ikke blir rettferdig ved mine gode gjerninger, kan jeg da bli syndig ved mine dårlige gjerninger?

For så høyt elsket...

Takk

En gang skrev jeg bare på bokmål. En gang pleide jeg å skrive dikt når jeg var alene for meg selv uten noe å gjøre eller noen andre til stede. Det har jeg ikke vært i det siste. Før i kveld:

Her er jeg

Trøtt, sliten og lei

Føler meg liten,

avhengig av deg.

Mine tanker

blir mine bønner

dine tanker

blir mine drømmer.

I meg er jeg meg

i deg er jeg

meg i deg.

Jeg er meg

selv

nok.

Og det holder nå

For så høyt elsket...

Schizofreni

"Gårsdagens fremtid er fortid i morgen."

Det er lenge sidan eg har vore oppe ei natt eg veit eg burde ha fått sova framføre ei datamaskin med internettoppkobling.

Akkurat no tenkjer eg at det hadde vore herleg å berre vore ein vanleg student som kunne brukt tida mi på det eg aller helst vil og på same tide verta opplyst og utfordra i staden for å heile tida skulle oppfordra, utfordra og opplysa. Samstundes veit eg at eg mest sannsynleg kjem til å ha alt for mykje å gjer resten av livet.

Kva trur du: hadde Luther rett då han sa at eit menneske er både syndar og rettferdig på same tid? Eller har dei rett dei som meiner at det ikkje er mogleg "å vera andeleg schizofren?"

Det er ikkje store problem eg har å stri med tenkjer eg. Eller er det eigentleg det?

For så høyt elsket...

Cabbage coast

Korleis hadde verda sett ut dersom me snudde henne på hovudet; Dersom det var afrikanarane som vart slavehandlarane og dei kvite som vart handla med? Lurer på kva namn Noreg hadde fått då? Kålkysten kanskje?

For så høyt elsket...

E-stoff

Som forventa av ein som er oppvaksen på bedehuset les eg som regel DagenMagazinet, men alltid etter Bergens Tidene. Her ein dag kunne eg i det kristelige dagbladet lesa at NRK skulle visa eit program som tek for seg ulike former for sex, og de veit alle kva program eg snakkar om. Eg las reprtasjen om programmet, ettersom sex tydelegvis sel også til oss kristne, og fekk med meg at ei Facebookgruppe eller side, alt etter som, hadde vorte starta: "Nei, nei, nei til NRK." 6000 sinte, mest sannsynleg kristne, menneske har gjeve sitt samtykke til det denne gruppa står for. Mange har også ringt og skjelt ut stakkaren som sit sit bak skranken i NRK si informasjonsavdeling: Korleis kan han finna på å jobba i denne "statlege skjøga?"

Folk er engasjerte, og det er bra. For er det noko som smittar og set hjarte i brann er det engasjement og entusiasme: dei to umisselege E-stoffa for alle som kjempar for noko. Då eg var liten fekk eg ikkje lov å eta E-stoff fordi eg vart så vill og utstoppeleg, men det er no ei heilt anna sak, trur eg.

Etter å ha lese ferdig om sexprogrammet bladde eg vidare i DM og kunne lesa om ein Iransk pastor som nyleg fekk dødsdomen, for apostasi, eller fråfall frå Islam som me også kallar det. Han fekk ei heilside i DM, takk til herr Selbekk for det.

Dagen gjekk og venane mine vart oppringte frå Facebookframandeforeldre som ville at borna deira skulle melda dei inn på Facebook slik at dei også kunne sei: NEI, NEI, NEI! Eg skulle ønskt at eg var like engasjert som mange av desse, men eg tør ikkje. Eg vågar rett og slett ikkje. Eg er redd for å missa integriteten min, om han i det heile finst: viss eg seier nei til NRK sitt program kan eg då nokon gong mora meg med Frustrerte Fruer igjen? Eller Grey`s Anathomy? Eller Friends? Kan eg nokon gong sjå ein Hollywood film igjen?

I morgon skal eg, viss eg finn noko E-stoff gøymd ein plass, laga ei Facebookgruppe som seier: "NEI til dødsdom for religionsfrihet." Eller kanskje ei som heiter: "NEI til døden for sex." Sex sel jo som kjent, så den ville nok fått fleire medlemmar. Eg har høyrt at i Iran vert ei kvinne steina for sex før ekteskapet, så lenge det finst 2 mannlege vitne. Så viss ein vil ha nokon drept er det berre til å gruppevoldta henne. Apropo valdtekt: visste du at det er ca 15.000 valdtektar i Noreg kvart år? Etter det skal eg slå på tråden til Amedinejad og spørja kva tid atombomba er ferdig slik at eg ikkje reiser på ei Kristen Feriereise til Israel akkurat den veka.

Det er godt å sjå at folk brukar E-stoffet sitt på dei viktige sakene i verda.

For så høyt elsket...

Eg som kjende Israel

Rapport fra teamtur #2 "Eg som kjende Israel"

Israel, det lova landet. Landet som alle snakkar så varmt, eller kaldt, om. Som alle så gjerne vil tilbake til, år etter år..

Håvard Maurstad
Send epost

Publisert: 01.11.10 | 13:53
Oppdatert: 02.11.10 | 11:06

R2S::Teamtur

# arrangeres hvert semester, neste gang er våren 2011
# return2sender subsidierer deltakerne med 2000,-
# lagt opp som low budget tur med noen dager til å se landet
# mål: fortelle israelere om Jesus gjennom ord og handling

Relaterte saker

• Boombamela – rock ’n roll!
• Boombamela - hva skjedde a?
• Jesus på kjøpesenter
• Creative Campaign
• Ida's story - Boombamela 08
• Fruktbart i Galilea!
• Evangelister på tur!
• Høstens R2S::Teamtur går til...
• Rapport fra teamtur #1

Av Andreas Sørås

Eg hadde høyrt så mykje om Israel, frå vener, familie, media, politikarar, og alle var så engasjerte. Eg hadde høyrt kor fantastisk det var, men også kor felt det var. Kor flotte israelerane var, men også kor forferdelege dei var. Eg hadde høyrt så mykje, sett så mykje, lest så mykje. Eg kjende dette landet. Eg visste vel korleis Israel var, eg som gjekk på skulen på 90-talet og hadde Israelskartet hengande fremst i klasserommet mellom Noreg, Europa -og Verdskartet. Israel kjende eg godt.

Som Bergensar er det ikkje lett å vedgå at ein har teke feil, men det gjorde eg verkeleg. Eg kjende ikkje Israel, men det måtte ei reise dit til, for at få meg til å sjå. Saman med 5 andre meir eller mindre rutinerte israelfararar fekk eg i september vera del av R2S sitt evangeliseringsteam til Israel. Som førstegongsreisande til det lova landet, sat eg att med mange inntrykk.

Old City, Jerusalem vart tråla frå ende til annan. To hendingar skilde seg ut mellom titusenvis av andre i Jerusalem: Då me sat i Gravhagen og grunna skreiv eg følgande i dagboka mi: ”Ein liten forsmak på Himmelen. Mange grupper har sine samlinger på sine språk: karismatiske afrikanarar, trauste tyskarar, ei nydeleg sør-europeisk jente som sit å les i sin egen personlege Bibel. Amazing Grace vert sunge ein stad i det fjerne. Nokre turistar som ikkje skjønar bæret knipsar bilete for harde livet. Det er mangfold. Det er fantastisk.”

Å vera i gravhagen gav meg ein forsmak på det eg trur Himmelen kjem til å vera: ein stor lovprisningsfest, der Gud vert tilbedt av menneske frå alle kulturar, alle tungemål og alle nasjonar. Den andre hendinga eg kjem til å hugsa i lang tid, var då me vitja ei forsamling av messianske jødar, og fekk ta del i gudstenesta deira. Då med tilba saman gjekk det som var så sjølvsagt plutseleg opp for meg: Også her, der det heile starta, oppfyller menneske hensikta med liva sine. Også her i Jerusalem vert Gud lovprist i and og sanning. Også her utøser Gud sin kjærleik og lengtar etter å gjennoppretta relasjonen med sine born. Dette gav meg eit hjarta for dei menneska me traff under evangeliseringa seinare i veka.

Å Vera i Jerusalem er som sagt noko eg kjem til å hugsa lenge: å vandra mellom falafelsejljarar, suvenirsjapper og tungt væpna politistyrkar gav politiske og kulturelle impulsar, men mest av alt slo det meg korleis dei fleste som er her søker etter noko. Dei er religiøse, andelege eller spirituelle som me likar å kalla det. Anten dei kyssar golvet i gravkyrkja, ligg på kne ved klippedomen eller vuggar med panna mot vestmuren, så søker dei alle, meir eller mindre bevisst, etter det same. Dei er hengjevne og religiøse, men til kva? Anten det er kvinna me traff i gravkyrkja, som knakk saman i ukontrollert hulking og ikkje kunne få korsa seg nok, då ho meinte å sjå ikonet av Jomfru Maria blunka til seg, eller den ultraortodokse tenåringen som fotfølgde oss i evangeliseringa, og tok Matteusevangelia frå dei me hadde gjeve dei til, eller dei messande bøneropa frå minaretane: ”Vis oss den rette vegen Gud. Vis oss den sanne veg.” Dei søker alle etter Gud, og me var der for å fortelja at me har funne vegen: han som heiter Jesus eller Yeshua; Han som frelsar.

Det var utruleg spanande å ha dette som eit utgangspunkt for reisa vår til Israel: me var ikkje berre rike turistar som kom for å sjå gravhagen, gravkyrkja, oljeberget, vestmuren og alt det andre. Me hadde ei hensikt med reisa vår. Det var difor eg vart med til Israel med return2sender sitt evangeliseringsteam hausten 2010.

For nokre år sidan var eg i Sør-Etiopia og vitja misjonsarbeidet der. Misjonærane fortalde kor godt evangeliet passa inn i mytene, trua og kulturen til dei innfødte: dei trudde på ein god skapargud, som var blitt borte, og no måtte dei tilfredstille dei vonde åndene for at det skulle gå dei vèl. Evangeliet om Jesus som frelsar frå dei vonde åndene gjekk rett heim hos sør-etiopiarane, og dei kunne leva vidare i fridom, glede og utan frykt for dei vonde åndene. Evangeliet passa så godt inn i deira historie. Kor mykje meir passar ikkje evangeliet då inn i Jødane si historie og jødane si tru?

Dei må få høyra dei gode nyhendene. Difor reiste me til Israel denne hausten: fordi Gud lengtar etter å verta gjenforent med sitt folk, for å kunne visa dei sin kjærleik og velsigna dei, så dei på ny kan vera til velsigning for alle jorda sine slekter. Israelerane treng evangeliet! Vil du vera med å fortelja dei om Yeshua, han som frelser?

Del på Facebook Skriv ut

Tips en venn

For så høyt elsket...

Balansekunst

"Alle ting faller og bygges på ny, og de som bygger dem på ny er fulle av livslyst."

Dream

For some time a dream in my heart has been growing: to travel the world with a purpose: throught work, studies, ministry or by visiting friends in other countries. World-travelling with pleasure as the only purpose seems to me as a way of life I would soon be tired of.

Business seems to be my pleasure.
My dream is coming through.

Peace from Prague, Czech republic.

For så høyt elsket...

Proaktiv

Strategisamværet med personalet på Framnes før skulestart formulerte ei proaktiv setning eg beit meg i merke: "Produkt: Ønskjer å utvikla heile mennesket." Det var kjekt å høyra sjølv om eg heller ville sagt noko som dette: "Visjon: Å utvikla heile menneske."

For så høyt elsket...

Spenning

Det er artig at eg skal på misjonsreise til Israel i ei tid som denne: http://www.bt.no/nyheter/utenriks/Obama---en-selvplager-1148075.html

26. september er visst deadline for om forhandlingane skal halda fram. Då er eg på Teaterfestival i Acco og forkynner at Jeshua er Messias, Den Lova, for ungdommar frå det jødiske og arabiske folk.

Nokre spelar Vikinglotto for å få spenning i kvardagen.

Det har eg endå ikkje freista å gjera.

For så høyt elsket...

Klumsete og rotete loggføringar

Det er visst vanskelegare å vera student enn eg hadde rekna med. Me må skriva loggar og oppgåver og innleveringar. Det har jo eg heilt gløymd. Skulle visst ha levert han for nokre dagar sidan den loggen. Eg er visst ikkje ein så god student som eg trudde eg ein gong var.

Samtidig er det er godt å kjenna at Gud bruker det ein har å koma med sjølv om det av og til kjennes ut som om det ikkje er så mykje å skryta av. Her ein dag fekk eg dela eit vitnespyrd om korleis "Guds Fred som overgår all forstand, har bevart meg i Kristus Jesus," som skrifta seier. Sjølv om eg opplevde det eg presterte som ein klumsete og rotete framstilling av ein tale strøyma det på med menneske i etterkant som gjerne ville bli bedt for angåande det eg hadde delt.

Det er fantastisk når Guds kraft blir fullendt i min svakhet: då kan eg ikkje gjera anna enn å prisa han og gje han all æra, sjølv om eg så gjerne skulle hatt henne sjølv.

Å be saman og for medmenneske er noko av det mest meiningsfulle eg veit om.

Det gir ein Himmel over kvardagen som nokre likar å seia.

No må eg byrja på den loggen.

For så høyt elsket...

Nerd

I dag las eg i kjent nerdestil ei bok: "Afghanistan og Taliban." Så sær går det faktisk ann å bli sjølv om ein berre er 21 år. Det er noko som har dradd merksemda mi mot Afghanistan sidan eg ei natt i vetterferien las boka til utanriksministeren som alle likar så godt. Den natta hugsar eg godt. Mange gamle tankemønster vart rivne ned og høve eg aldri tidlegare hadde sett føre meg vart med eitt reelle. Det var ymse grunnar til dette. Norsklektoren min på gymnaset lærte meg at ymse er eit i hovudsak negativt ladd ord. Boka frå 2008 hadde ein hovudbodskap: ISAF si framferd i Afghanistan er fåfengd.

Tenk om eg kunne vore så strukturert og dyktig og arbeidsam at eg ein dag kunne arbeida med internasjonalt diplomati og fredsarbeid og global politikk som verkeleg monner der det trengst. Det hadde vore noko det. No er eg berre trøtt og lei og litt småsjuk og har litt for mange tankar i hovudet på ein gong.

Inn til vidare er eg berre litt nerd.

Månen lyser fint gjennom skyene i natt.

For så høyt elsket...

Trur eg.

No hadde eg tenkt å skriva eit blogginnlegg om at det mest dyrebare eg har reiste til andre sida av kloden i dag.

Eg er diverre litt for trøytt til å gjera det.

Difor legg eg meg.

PS: regnet tordnar på takvindauga på loftet i huset på haugen heime hos mor; skulle nærast tru det ikkje berre var eg som er litt lei meg for at Johanna forlet Noreg i morgon. Det går bra altså. Trur eg.

For så høyt elsket...

Sertifikat og 1000-lappar

Sommarferien forsvant. Eg er nokre sertifikat og 1000-lappar rikare, men det er ikkje så viktig. Det var godt å leggja seg i ei seng under ei dyna på fredag. Natt til søndag avslutta eg ein månad lang sovepose-epoke. Han må vel vaskast no, soveposen, om eg kjenner mor mi, som fylde år på lørdag, rett.

Det er 16. august og eg treng å samla tankane. Sindre Nyborg sitt album ”MA 2010” på Facebook vert bladd gjennom, og tenker at eg er ein heldig mann. Heldigare enn dei fleste: i sommar fekk eg det ærefulle oppdraget med å leia nokre av Guds born inn i den openberringa misjon er. 10 tenåringar, noverande og komande Framneselevar reiste saman til Estland for å freista å oppfylla vår del av misjonsbefalinga. Mi bøn etter endt misjonreise er at nettopp denne misjonsreisa må vera gnista som set brannen etter å spre Guds rike til heile skapningen i gang i hjarta til desse 10.

Eg sa det var 16. august. Det visste du vel. Første måndag i skuleåret for Framneselevar. I kveld skal me samlast i personalheimane og verta betre kjende. Nye drømmar, tankar, visjonar og medarbeidarar er på plass for å oppfylla Gud sin hensikt på Framnes dette året. Det kjekkaste med å følga Jesus er dei dagane ein oppdagar dei ferdiglagde gjerningane. Desse første dagane i det nye skuleåret har vore slika dagar.

I dag ringte det ein mann og spurde om eg ville vera med han til Israel dersom han betalte halve flybilletten.

No skal eg gå gjennom fjorårets tjenesteavkryssningsskjema for Framneselevane før me sender dei rundt i klassane i morgon etter å ha spist oss runde og gode på svelefest i rorbua til familien Fredheim Oma.

For så høyt elsket...

Gravid

Ei eg kjenner vart gravid ein gong då ho var seksten. Ho og typen hennar var ikkje kristne, tvert i mot tok han klar avstand frå alt som hadde med Gud og kristendommen å gjera.

Paret gjekk likevel til samtale hos ein prest ein periode. Han visste at ingen av dei rekna seg for å vera kristne. Likevel spurde han om etter endt samtale om dei skulle be saman. Dei ba og etter at presten har sagt amen seier jenta som ikkje er kristen med tårer i augo: "Uten Jesus veit eg ikkje ka eg skulle gjort i denne situasjonen."

Eg vart rørt då eg hørde denne historia: fordi det er så fantastisk og santg at Jesus virkelig var der og brydde seg og elska og trøsta.

Ho valde å bera fram bornet, og mi bøn er at den Jesus ho opplevde då ho var gravid skal få trenga endå djupare inn i hjarta hennar og få lega dei djupasta såra slik at ho kan få leva det livet ho er skapt til å leva.

Eg trur virkelig det var dette Jesus meinte då han snakka om: "...mine minste."

For så høyt elsket...

Varmt regn

I går gjekk eg ein tur i skogen på heia i regnet utan å verta kald, men våt vart eg; søkk igjennom.

Det var kjekt.

Før det bladde eg, og las litt, i boka "Turer med trøkk" av Lars Monsen med fleire, frå forlaget "Lars, det Ville ekstra." Eit kapittel i boka var skrive av nokre som overvintra i Alaska og livnæra seg av det dei fann der; bjørn og elg og bær og kongler og sånn. Dei var "Into the Wild," som det heiter i filmen eg såg ei kald estisk januarnatt i 2009. Ein av dei som skreiv var litt av ein filosof. Dette er eit fritt gjengjeve utdrag av hans tankar i ei lita trehytte lså langt fra sivilisasjon som der mogleg å koma.:

"Kommunikasjon mellom mennesker lever i et hus. Huset består av tid. Dersom tiden har trange kår, har ikke kommunikasjonen noe hus å bo i. Da blir kommunikasjon mellom mennesker til toveismonologer, der vi snakker til hverandre uten å lytte."

Eg har aldri tenkt på at det er det Sondre Lerche syng om i sangen sin: "Two way monolouge."

Kanskje Sondre Lerche opplever å ikkje verta lytta til? Kanskje han er omgitt av menneske som alltid skal overgå kvarandre med kva dei har gjort, opplevd eller prestert?

Eg hugsar me prata om dette ein gong me var 17-18, Roger, Håkon og meg med fleire: Kanskje er det best å ikkje alltid skulle overgå, men heller anerkjenne og bekrefte folk for det dei fortel og av og til halda tilbake det ein så gjerne har så lyst å seia som ein veit overgår det den andre nettopp sa. Kanskje er det best av og til, eller heile tida, å berre seia: "Så bra då." For så å smila og stilla spørsmål.

Eller kanskje er det noko heilt anna Sondre Lerche syng om.

Eg plar ikkje få med meg namnet til dei eg helsar på fordi eg er alt for oppteke med å seie mitt eige. Er det "Two way monolouge?"

No er huset til mor og far tomt for folk og pappa sitt dyre anlegg med god lyd spelar "Navnet Jesus" så høgt det berre kan, mens eg syng med. Er det frihet?

I lastebilen eg har køyrt dei 4 siste nettene har eg hatt èin CD med hakk i plata nokre spor uti. Dei 2 første sangane er spelt oppattatt i nattemørkret. Dette har ført til ein gryande entusiasme og glede og ei takksemd over å verta frelst og få lov til å læra å kjenna Gud betre og betre for kvar dag som går:

For så høyt elsket...

Kaffien

No står kaffien på kanna og gjer seg klar til å halda meg vaken fram kanskje heilt til klokka halv sju.

Når folk seier dei likar måten eg skriv på vert eg glad. Eg sa akkurat det ein gong til ei jente eg likte veldig godt utan å vita kva konsekvensar det ville få for dei foreløpig siste 3 åra av mitt liv.

For 2 veker sidan fekk eg feira 3-årsjubileum med ei fantastisk jente, som eg gler meg til å halda fram å dela kjensler, livet, opplevingar, Gud og livets tankar, ord og gjerningar med.

Når folk i tillegg seier dei vert inspirert av det eg skriv og at dei diggar bloggen min vert eg oppmuntra.

Då får eg lyst til å skriva meir: om kjensler, livet, opplevingar, Gud, tankar, ord og gjerningar.

I natt skal eg køyra ein liten lastebil og høyra på lovsangsmusikk og syngja med sånn som eg ville gjort om eg hadde vore til stades i salen på Fredrikstad og ingen kunne høyra meg fordi musikken var så høg. For det er ingen som kan høyra meg i lastebilen heller. Utanom han eg syng til.

For så høyt elsket...

I dag såg eg ein gamal film på VHS. Det byrja regne så slik vart det. Bridget Jones Diary heitte han. Eg lurar på om Lars Reinlund har sett han. For då Johanna, Malin, Marit, Hilde, Jørgen med fleire var i ferd med å ferdigstille årboka til Russen08 skulle dei dekorere utsida av boka med ein ting kvar. Slik eg har vorte fortald ville Malin ha: ”Det der som rektor alltid siar.” Utan at eg hadde merka det hadde rektor Lars Reinlund gong på gong repetert sin hovudbodskap til oss elevar det året: ”Gud elskar deg som du er.” Det hadde Malin fått med seg, og ho ville at det skulle stå på årboka. Tilfeldigvis var eg til stades då rektor Reinlund kjøpte si eiga årbok. Han snur henne og ser kjapt over permane før han på klingande karmøysk med eit stor smil om munnen utbryt: ”Eg ser de har fått med det eg plar seia,” og peikar på skriblinga av ”Gud elskar deg som du er.”

Å bli elska for den eg er var det einaste frk. Jones også ønska seg så i det den kjekke vellykka advokaten seier: ”I like you really good just the way you are,” forandra heile filmen seg og eg tenkte på Malin og rektor Reinlund og Gud.

Det er jo det me alle lengter etter er det ikkje? Å verta elska akkurat slik me er, eller i alle fall for den me er? Tenk om me hadde evna det: å elska kvarandre for den me er og ikkje for det me gjorde.

Nokre spanjolar er høgt elska i dag, for det dei gjorde. Eg veit at det også er elska for det dei er, sjølv om kanskje ikkje dei veit det.

Waka Waka songen til Shakira kom på klokka 06.30 her ein morgon og tok meg med på ei reise til Afrika: It`s time for Africa. Eg tok ikkje hintet før eg dagen etter fekk ein mail frå Addis Abeba.

Det er artig korleis Gud startar noko i liva våre for så å vente med å forløyse det til den rette augneblunken.

Eg har ein lengsel etter å la alt eg gjer er å vera kobla på stammen. Det er alt ei grein gjer for å produsere frukt.

Drømmer

Når eg tar meg sjølv i å lese bøker er det eit teikn på at kvardagstempoet ligg litt under normalen.

Det er godt med ferie sjølv om dagane startar klokka 06.

Å arbeida praktisk i hagen er terapi for meg av og til.

Dei fleste stratgiar, idèar og tankar kjem medan eg held på med noko praktisk som for eksempel å slå gras eller spyle ein bergvegg fri for mose. Eller når eg står i dusjen etterpå.

Det er visst slik det fungerer har eg høyrd: hjernen fungerer best når me kombinerer dei 2 hjernedelane; den praktisk/kreative med den logisk/abstrakte, eller noko sånt.

Einstein formulerte visstnok relativitetsteorien medan han spela fiolin.

Eg slår berre gras og det er ikkje relativitetsteorien eg kjem på, men det er godt å kjenne at kroppen og kreativiteten lever sjøl etter eit skulefritt år der eg har vore nødt til å skaffe meg mine eigne nye impulsar.

Ein dag skal eg disiplinere meg, arbeide hardt, studere nøye og bli best i eit eller anna.

Kanskje MatteMatikk, ingeniørkunst, medisin, filosofi, historie, religion, teologi, økonomi eller noko anna. For det er ingen begrensningar for kva ein kan gjere.

Når eg er så priviligert at eg bur i Noreg og får servert alle moglegheiter på eit sølvfat.

Korleis kan eg la vere å gripe dei? Eg kan ikkje det.

Derre tenkt på kor mykje, mange ville gitt for å ha eit norks pass som kan ta deg kor du vil i verda. Kor eg vil i verda!

Det er ikkje så mange som har høve til å reise kor dei vil i verda. Eg må nytte meg av det høvet.

Gjer det at vi kjem frå Noreg med pass som kan ta oss kvar me vil oss eit ekstra ansvar for å fullføre misjonsbefalinga?

Vi snakker om at snart kjem det misjonærar frå Kina eller Afrika til Noreg, men dei kjem jo ikkje inn uten visum, og det får dei jo ikkje. Eg får visum kvar eg vil, kva tid eg vil.

For så høyt elsket...

Ung og Kristen!

I oktober/november 09 fekk eg ein idè: "Så godt som alle ungdommer har Facebook. Tenk hvilken ressurs det vil være å samle alle unge som bekjenner Jesus Kristus som Herre og Frelser i et nettverk. Jeg tør ikke en gang tenke på det mulighetene det ville gitt."

Dette resulterte i ei Facebook-gruppe med til no 5874 medlemmer. Eg hadde store drømmar og visjonar om kva misjonstrategisk verkøy dette kunne verte for organisasjonar og andre som ønska å nå ut til sine respektive målgrupper.

Paul Grønseth kontakta meg til og med for å få meg til å annonsere for den nye CD-en hans. Eg skulle få 50 kr eller noko, per solgte CD til videreutvikling av "Ung Og Kristen!" som organisasjon og informasjonskanal.

Han anslo at 10% av medlemma ville kjøpe CD-en hans, noko som ville resultere i ei inntekt på omtrent 15.000,- kr om eg ikkje har rekna feil, noko eg sikkert har.

Det heile stogga der då eg oppdaga at Facebook av forståelege "tryggleiksgrunnar" blokkerer høvet til å senda ei melding til alle i same gruppe ved passering av 5000 medlemmer.

No har eg ei Facebook-gruppe med nesten 6000 unge, meir eller mindre kristne(meget dårlig ordlegging), og eit enkeltmannsføretak kalla "Ung og Kristen!" registrert i Brønnøysund utan å veta kva eg skal bruka det til.

Nokon forslag?

For så høyt elsket...

Sky på himmelen

I natt var Himmelen vakker.

Skyene spegla fargen i solnedgongen.

Ein måse sat på toppen av flaggstonga.

Kanskje er det slik at det me treng litt skyer over oss av og til for å sjå fargane og konturane i det som hender?

For så høyt elsket...

Ballanse

Tema i siste Sambåndet var balanse. På sin Facebook-profil skreiv Imf-UNG: Ballanse. Det irriterte meg litt. Eg likar ikkje skrivefeil sjøl om eg ikkje klarar unngå dei.

Eit heilt nummer av sitt hovudorgan klarte Imf å bruka på balanse; balanse i kristenlivet, balanse mellom fritid og arbeid; balanse i familielivet osb.

Sist eg sjekka var balanse noko som høyrde heime i Østens YinogYang-lære utan at eg er nokon ekspert på religionslære.

Ei blanding har eg høyrd skal vera bra.

Å freista å koma i balanse endar som regel i ulykke, men å slå seg til ro med at den blandinga ein har er den ein har, er noko godt.

For så høyt elsket...

Føretak

Eg vart glad då ein elev sa: "Eg har trivst godt i ditt selskap."

"Hver dag prøver jeg å leve slik at noen takker Gud for at jeg er til," seier Isachsen.

Eg er eining med han, meir eller mindre vellykka.

I går oppretta eg mitt eget føretak.

Enkeltmannsføretak trudde eg det heitte, men Kristin Halvorsen har bestemt at det skal heitte enkeltpersonføretak.

Det vert artig å sjå kvar det ender opp med føretaket og med Kristin Halvorsen.

Det er farleg å lova nok med handa på hjarta du ikkje kan halda.

Det er sumar; det er tid for å filosofera, få nye idear; å visjonera.

Mange nye tankar kjem til meg om sumaren.

Eg plar skriva dei ned, for så å:"...ikke lese for å sluke, men for å se hva man kan bruke," slik Ibsen plar seia det.

For så høyt elsket...

Arbeid

Det finst så mange typar arbeid:

-lett arbeid

-tungt arbeid

-slitsomt arbeid

-betalt arbeid

-hardt arbeid

-grønt arbeid

-svart arbeid

I dag har eg arbeida hardt, berre motivert ut i fra at eg ville arbeida hardt og tena pengar.

Det var godt å arbeida utan ei ansvarskjensle; berre gjera noko praktisk som kan målast.

Sumaren eg byrja i 3. klasse på vidaregåande var eg litt rundt om i verda. Ein plass traff eg ein blid sørlendig som sa: "Be som om du ikkje skulle arbeide, og arbeid som om du ikkje skulle be."

Dette skreiv eg opp i dagboka mi, saman med eit sitat av Henrik Ibsen: "Man skal ei lese for å sluke, men for å se hva man kan bruke."

Det minna meg sånnn om det som Arne Næss innleier favorittboka til meg og fleire med:"Det viktige med en bok er ikke de tankene den inneholder, men de tankene den skaper."

Seinare har eg ikkje hatt dagbok, men nattbok av og til.

For så høyt elsket...

Frukost

Nypressa kaffi på presskanna og knekkebrød til frukost.

Det var godt.

Takk for kaffien du som lot han stå på trappa mi.

Eg har nesten vorte friganer.

No er alle reist. Det er stille.

Eg et frukost åleine.

Det er godt, men det er åleine.

Eg vil byrja skriva nyhendebrev.

For så høyt elsket...

Fred

I natt var eg i fjellet og kjende på freden.

Det var kjekt.

Natta til munnleg eksamen for to år sidan sat ein noverande og ein tidlegare miljøarbeidar på ein grunnmur i Hegrehaugen og snakka om alt.

Det var også kjekt.

Dei fleste har lagt seg no.

For så høyt elsket...

Utsendt

I 1947 tok Mao makta i Kina. Dette fekk uante konsekvenser. Den Norske Kinamisjonsforbund vart kasta på hovudet ut av landet. Dei skifta namn til Norsk Luthersk Misjonsamband (NLM) og hadde same året si største misjonærutsending i organisasjonen si historie. Det som i dag er Framnes Kristne Vidaregåande Skule var på den tida NLM sin misjonsskule i Noreg. Seinare flytta misjonskulen til Oslo og heiter i dag Fjellhaug Skoler. Det vart nemnt at den største misjonærutsendinga i det som faktisk er Nord-Europas sin største misjonsorganisasjon fann stad på Framnes, eller Prestholmen som det heitte i gamle dagar. Heile 100 misjonærar vart sendt ut. Hovudsakleg til Øst-Afrika/Afrikas Horn og spesielt Etiopia, der NLM fekk ansvar for å misjonera i Sør som nettopp var frigjeve frå Facist-Italia sin okkupasjon. Under kommuniststyre og blant titals språk og folkeslag vann og vinn dei framleis nye sjeler til Guds Rike. Januar 2009 sende den Lutherske Mekane Yesus-kyrkja i Etiopia ut sine første misjonærar.

I november 2007 fekk eg sjølv oppleva misjonsarbeidet sør i Etiopia på nært hald. Me reiste tre stykker for å vitja bistands -og evangeliseringsprosjekta me samla inn til gjennom det årlege misjonsprosjektet til Framnes Kristne Vidaregåande skule, der eg sjølv var elev fra 2005-2008. Eg byrja drøyme då eg var i Etiopia; om at Framnes på ny kunne vera ein misjonstasjon som sende ut 100 misjonærar for å vinna Verda For Kristus, som dei kaller det i NLM. Det eg ikkje visst var at dette allereie var ein realitet. Det hende rett for auga på meg utan at eg oppdaga det; Hundrevis av ungdommar vert kvart år utrusta på Framnes Kristne Vidaregåande Skule. Det vert forandra av å høyre Guds ord, å reiser ut i verda for å gjera ein forskjell der dei kjem. Ikkje alle vert kjende med Kristus i løpet av Framnestida, men likevel vert dei forandra og sendt ut. Det er fantastisk.

I kveld skjer det igjen. 90 19-åringar som har gått eitt, to eller tre år på Framnes skal sendast ut for å gjera ein forskjell på sine heimplassar, sine arbeidsplassar, sine bygder og i sine familiar. Det er virkelig fantastisk.

Sjølv om det ikkje er like mange som i 1947 trur eg desse 90 kjem til å forandre verda på mange område og i minst like stor grad som dei gjorde i 1947. Nokre vert kanskje lærarar, eller misjonærar, eller fotballspelarar, eller prestar, eller legar, eller sjukepleiarar, eller samfunnsvitarar, eller handverkarar, eller akademikarar, eller professorar, eller politikarar, eller evangelistar, eller forkynnarar, eller fedre, eller mødre, eller besteforeldre, eller rektorar, eller reinhaldarar, eller kjøpmenn, eller mekanikarar, eller soldatar, eller sjåførar, eller...

Det som er sikkert er at verda ikkje kjem til å verte den same etter denne utsendinga.

For så høyt elsket...

Å segla Jorda rundt.

I går var ein fin dag. Heile 23 menneske valde å koma til Moldahaugane 18. Det var kjekt.

Folk kom frå fjern og nær: Rossland, Peru, Voss, Skottland, Sotra, Australia, Karmøy, Argentina, Sandviken, Chile, Landås, Brasil, Åsane, Guyana, Fusa, California, Oslo, Kroatia, Askøy, Sydnesplassen, Etiopia, Orkdal, Kenya, Øystese, Frankrike, Norheimsund, Sverige, Eikelandsosen, Eikedalen, Tunisia, Toten, Leiknes og andre eksotiske plassar. Mange av dei som kom har vore ute og opplevd den store verda det føregåande året, og endå fleire skal ut og oppleva verda det komande året. Reisene går til USA, Den Dominikanske republikk, Costa Rica, Verda rundt og andre kjekke land og stader. Nokre eg kjenner som gjerne ville koma, men som ikkje hadde høvet, skal til og med flytta til eit anna land, og det utan returbillett. Det er tøft det.

Eg har kjøpt meg seglarsko på halv pris på Mo Sport AS og er klar til å segle jorda rundt. Eller i alle fall Europa i første omgang, dersom nokon har ein seilbåt til overs. På Finn.no gir dei berre bort sjarkar med hol i botnen.

200.000 nye arbeidere på sjøen, det hadde vore noko det.

Skal du vera med til Estland i sumar?

For så høyt elsket...

Impulser

Opplevelsen av nye kulturer, smaker, lukter med meir er herleg.
Dalmatia er vrikelig Middelhavet slik det en gang var.

En ting blir mer og mer tydelig; det man opplever sammen med de man er glad i er de mest fantastiske opplevelsene. Ellers er det bare en opplevelse man ikke kan se tilbake paa og glede seg sammen over.

Takk og farvel fra Kroatia, Split AirPort.

For så høyt elsket...

Spikeren på hovudet

I veka som var sov eg ikkje mykje om nettene. Me sat oppe og prata om mykje og mangt, om livet og lekser og lusking rundt internatet. Eg hadde nesten gløymt at eg hadde ein blogg før det var ei som sa: "Du oppdatere ikkje bloggen din møkje." "Ikkje gidd å bare skriv om politikk då," sa ho og.

Eg byrja å bla, sjå attende gjennom eldre innlegg. Då kom det til meg, eg hugsa det att: alt det gode, alt det spanande, gleda ved å skriva, alt det tåredryppande, sårande, lattermilde, levande.

Eg har gløymt å skriva om andre ting enn politikk i det siste. Det har gjort tilværet bortimot svartkvitt, fargelaust, kjedeleg; Livet mangla.

Utan liv vert politikk meiningslaus, samtidig er livet vanskeleg å leva utan politkk.

Igjen vil eg freista å dela tankar, ord og gjerningar; kjensler og opplevingar. Alt det gode, vonde og alt det andre.

Der traff du både meg og spikeren på hovudet.

Ein fasinasjon spreier seg.

PS: har du nokon gong lagt merke til korleis fasinasjon liknar på fasistnasjon?

For så høyt elsket...

Silikonpupper og Hijab.

Espen Ottosen seier det bra:

"Statens penger er ikke bare flertallets penger. Derfor er det urimelig at kristne, som også betaler skatt, fratas støtte fordi de vil at barna går i en kristen barnehage. Og når kommer forslaget om å ta barnetrygden fra muslimer som lærer opp barna sine i tradisjonelle kjønnsrollemønstre?"

"«Staten skal ikke finansiere diskriminering,» roper politikere i SV for å fortelle hvorfor de nekter statsstøtten til trossamfunn som motarbeider likestilling. Bak den forlokkende retorikken finner vi imidlertid pur intoleranse. I det øyeblikket bare de trossamfunnene som stiller seg bak norsk likestillingsideologi skal støttes, blir de som tenker og tror annerledes diskriminert."

Stiller forbud mot Hijab i samme kategori som forbud mot silikonpupper?

For så høyt elsket...

Undertrykkelse

Se for deg følgende, eller kanskje ikke, men les dette: en splitter naken kvinne poserer for fotografen kun iført Gucci-solbriller. En annen kvinne blir tatt bilde av iført burka der kun øynene viser bak et slør.

Hvilken av disse to kvinnene har det verst?

Hvilken av disse to kvinne er mest undertrykt?

Hurra for kvinnedagen!

Hurra for Tone Marit sin bursdag!

Hurra for årsmøte i Hardanger KrFU!

Hurra for personalsamling på Framnes VGS!

Hurra for heimkomefest for Norheimsund og Øystese Ungdomskor!

For så høyt elsket...

Robert og Meg

Hele side 14 i søndagens VG var dekka av en reportasje fra diktator i Zimbabwe, Robert Mugabe, sin 86-årsdag. VG fordømte han for å kunne tillate seg å bruke millioner på å feire sin egen bursdag når folket hans sulter. Ingressen til jorunalist Harald Sævereid lød slik: "Folket hans holder på å sulte i hjel. Men det forhindrer ikke Zimbabwes diktator Robert Mugabe å holde en storslagen bursdagfest for å feire seg selv."

Videre skriver VG: "Lokale og internasjonale musikere er invitert for å underholde når presidentens håndplukkede gjester skal hylle presidenten som en afrikansk helt. Men alle de tilstedeværede kjenner også sannheten: At mannen de skåler for gar kjørt et av Afrikas vakreste og mest ressursrike land rett i grøfta."

Alt VG sier er nok dessverre sannheten, men det er ikke hele sannheten. Hele sannheten er at mesteparten av den tredje verden lider, sulter og dør. I all hovedsak er dette vesten sin feil. Det er hele sannheten. Despoter som Mugabe hjelper ikke akkurat på, men når utgangspunktet til den 3. verden er så dårlig som det vi har gitt dem skal det ikke mye til for å kjøre et land i grøfta.

Ingressen i VG skulle kanskje vært slik: "Mens tusenvis av barn dør hver eneste dag på grunn av matmangel og manglende rent vann arrangerer vi i Vesten vår egen Olympiske fest for et ukjent antall milliarder dollar. Dette skjer mens millioner av barn sulter og dør hver eneste dag."

Er vi egentlig så mye bedre enn Mugabe selv?

For så høyt elsket...

Inger-Lise har klart det!

Inger-Lise Hansen sitt intervju i Aftenposten førre veke var fantastisk. Ved å framheva kva ho meiner tvingar ho Dagfinn Høybråten til å vera tydeleg på at dette ikkje er KrF sin politikk.

Er det ikkje utydeligheit så mange av dei gamle KrF-veljarane har sakna?

Etter førre veke kan ein ikkje skulda Dagfinn for noko...

Takk til Inger-Lise, for at du tvingar Dagfinn til å vera tydeleg, og samstundes opnar opp partiet for nye veljargrupper!

For så høyt elsket...

Politikk og sånn...

Mikrokreditt er den mest effektive måten å drive bistand på. Sammen med frihandel er det kanskje det største virkemidlet vi har for verdiskapning i fattige land. Mikrokreditt er viktig for KrF fordi verdens fattige er viktige for KrF. Verdens fattige er viktige for KrF fordi vi bygger vår politikk på nestekjærlighet. Vi vil hjelpe vår neste. Da er det viktig å gi med både hodet og hjertet. Vi gir med hjertet ut i fra nestekjærlighet og bruker hodet til å velge de mest effektive løsningene. Mikrokreditt er beviselig en av disse.

Skyss for mye pes om dagen og om natta

Et månedskort på bussen for voksne I Bergen kommune(inkludert Kleppestø og Sartor) koster 640,- kr. Et månedskort mellom kommunegrensene i Kvam koster 1670,- kr i måneden, og det er ikke inkludert Kleppestø og Sartor. Det vil si at et månedskort i Kvam koster 1030,- kr mer enn et månedskort i Bergen. I løpet av 12 måneder må man altså ut med over 12.000,- mer for et månedskort i Kvam en for et månedskort i Bergen.

Her lukter det medieoppslag...

For så høyt elsket...

Ting tar tid

For første gong sidan før jul sette eg meg akkurat ned ved skrivepulten min framføre datamaskina mi. Tida har "fòre av stad" , som dei seier, den siste månaden. Og eg tenkte akkurat at på denne tida i fjor hadde eg ikkje min eigen skrivpult men sov nedst i ei køyeseng på ei celle med fire andre annankvar veke. Dei andre vekene sov eg ein eller annan stad i den varme Ajungilak-soveposen eg fekk til jul av mor mi ein gong for mange år sidan. Den siste månaden har eg også var ein og annan stad. Blant anna tok livet meg med på ei reise til metropolen Paris. I Paris las eg ei bok. Boka heiter Materialisme og er ein slags statusrapport for korleis Norge "låg ann" fram mot 100-årsjubileumet av nasjonen i 2005. Ho inneheldt mange lesestykke for framtida. Blant anna "Ting tar tid" av Dag Hareide.

Den siste månaden har for min del vore fylt til randen med aktivitetar, og den neste likeså. Nyttårshelga las eg ei bok kalla "Villdyret." Det var ei god bok, og ho fekk meg til å tenkja. For det er jo dei tankane ei bok skaper som er viktige, ikkje dei ho inneheldt. Ho fek meg til å tenkja på relasjonar mellom menneske og mellom Gud og menneske. Eg innsåg nok ein gong at dette var noko eg hadde forsømt, og eg lurte på korleis i all verda eg kunne vera så dum. Men det skjer jo ikkje noko før ein gjer noko med det. Så eg gjorde noko med det og har igjen fått æra av å oppleva menneske fortelja korleis dei har det når eg berre har tort å spørja: "Korleis går det eigentleg med deg?" Eller andre relevante spørsmål. Når nokon så fortel og ausar av hjarta sitt er det så godt og lytta og til slutt seia: "Skal me be saman?"

I "Ting Tar Tid" freista Dag Hareide å skildra nettopp den underæreringa me i vårt materialistiske samfunn har på djupe relasjonar og gode samtaler der me byggjer relasjonar og venskap som virkeleg er det einaste som varer. Han fortalde om då han hadde vore spesialutsending for FN til Etiopia for å leia naudhjelpsarbeidet der då den store hungersnøden herja på 90-talet. Han fortalde om denne såkalla "varme kulturen" der menneske er det viktigaste og det er heilt naturleg for 2 gutar å visa at dei er gode vener ved å halda hender på gata utan at nokon trur de er homofile. Han fortalde om korleis det hadde vore å kome tilbake til Noreg og få det han kalla eit tingsjokk. Tida i Etiopia hadde han ikkje hatt så mange ting, men menneske hadde vore rundt han heile tida. Då han kom heim måtte han på ny forholde seg til ting heile tida. Han fekk eit "tingsjokk." Han tok seg sjølv i å bruke ein heil dag på å rydde ting, planlegge å kjøpe ting, kjøpe ting, tørke støv av ting, bruke ting og kaste ting.

Hans konklusjon var at ting tar tid, slik at vi ikkje har tid til å la menneske få vår tid.

Det var ei god skildring av materialisme.

Ei ny politisk rørsle er herved stifta. Vårt slagord er:

"Ting tar tid. Ned med materialisme!"

"Leve tiden! Ned med tingene!"

"Ting er tull."

eller noko anna lurt som nokon kjem på.

For så høyt elsket...