Se i nåde til oss

Når jeg ser din himmel,
et verk av dine fingrer,
månen og stjernene
som du har satt der,

hva er da et menneske,

siden du kommer det i hu,

et menneskebarn,

siden du tar deg av det?

Salme 8, 4-5

Sitat

Livet går i djupe bølgedalar, og stundom er det sabla mørkt, men så byrjar oppoverbakken og det er då det går og suser oppover dalsida som på ein hesterygg kanskje. Når ein så når toppen er det fantastisk og lyset veller mot deg som det allereie har gjort i heile oppoverbakken, men no i full kraft. Det er då ein skjønar at ein ikkje kan leve i desse kvite augneblunkane, det er umogleg, men ein kan ta dei med seg. Gøyme på dei, og ta dei fram når det er som mørkast nede i dalsøkket igjen. Det er jo også slik at nokre gongar har dalsida ei anna form enn vanleg, plutseleg har eit elvefar fura henne og tatt med seg alt av laust og fast materiale slik at berre glatt fjellberg er igjen. Då går det fort mot bunn, og det er i desse gjela det er som mørkast. Men sjølv om det er mørkt og sola ikkje når ned, kan ein sjå Himmelen langt der over seg. Med alle dens små lyse punkter. Lyspunkter. Då kan ein drøyma seg tilbake til den toppen der flommen av lys slo i mot ein som om det skulle ha vore sjølve havet som opna seg over ein.

Sitat: www.mellomhimmelogjord.blogspot.com

For så høyt elsket...

Takk!

Anne S hadde ei lang liste. Berre eit punkt var interessant. Kva punkt er dette?, tenkte eg. Det var uansett fantastisk. Dersom du sjølv oppdager dette nokon gong er det ikkje ein freistnad på plagiat, men snarare tvert imot ein hyllest! Alt eg ville seia var takk!

For så høyt elsket...

Sola og månen og alle stjernene

Ein kan sjå ut glaset og tenkja på at ein skulle ikkje ha vore der ein er. Ein kan tru det er slik, at dersom ein er usikker på om ein skal vera der ein er så bør ein reisa vidare. Eller aller helst slå seg til ro med at ein er der, det ville vel vera det beste.
Han er sterk i trua seier ein gjerne. Går det verkeleg an å vera sterk i trua? Eit lite tankesprang; Eg har augo å sjå med og øyrer å høyra med, men ingenting å tru med. På den annen side kan eg heller ikkje høyra min eigen hørsel eller sjå mitt eige syn. Kan eg då tru mi eiga tru?

Takk til Karsten Isachsen

For så høyt elsket...

Bilateralitet

Bistand er ein sak som er ganske artig. Nødhjelp, U-hjelp eller rett og slett det ein kaller bistand. Bærekraftig utvikling er eit fint begrep. Det er dei gode på. Statoil altså. Det er berre eit skalkeskjul, kanskje. Samtidig som dei driv etisk har dei store problem med alle utsleppa dei forårsaker. Nei, no var ikkje tida.

For så høyt elsket...

M og M

9.83

I denne oppgåva skal vi tenkje oss at dei tre utfalla heimesiger, uavgjort og bortesiger er like sannsynlege på ein tippekupong med tolv kampar. Tante Mari leverer inn ei tipperekkje ei veke. Finn sannsynet for at tante Mari skal få
a) tolv rette
b) elleve rette
c) ti rette
d) ferre enn ti rette

For så høyt elsket...

Frk. Fisk framprovoserer Frustrasjon

Hva skal man med kjernefysikk eller måneraketter? Hva skal man med smootmaker, Ipod med navn? Goder. Velferd. Gud er Gud om alle mann var døde, Gud er Gud om alle land lå øde var det engang en mann som sa, eller skreiv heiter det vel. Samme mann skreiv også:





Hvorhen du svever


se til du lever,


som Guds ord krever


til prikke.





Det river og sliter og er hardt/vanskelig og svelge. Likevel er det en evig sannhet. Kanskje er det det vi ikkje har skjønt? Vi seier eg, eg meiner sjølvsagt eg. Uansett kva som hender så er det sant, ja sjølv om sjølve tida skulle opphøre og eksistere.


Litt godt er det også og tenke på det. At vi har noko som er så standhaftig som. Det vert som ein gjerdestolpe som held oppe heile gjerdet.

Det er vel også det dei vil ha, jentene altså. Ein påle som står bom fast og dei veit kvar dei har. Vertfall dei kristne.

Eg la fram ein dårleg unnskylding. Fisketur kalte eg den, men eg ville ikkje ha kaka dei gav meg. Det einaste eg fekk var eit blåskjel og ein gamal blikkboks. Overgrodd av sjøstjerner og koraller var den, men likevel fin og sjå til. Den ligg i veska.

For så høyt elsket...

Max Havelaar

Bill har bestemt seg for å dele ut sine sekshundreogettellerannet milliarder til et veldedig formål. Altså en stiftelse han skal drive selv. Målet er å kjempe for at de fattigste i Verden får bedre levkår. Stiftelsen heter: The Bill and Melinda Gates Fund. eller noe i den dur. Er det det som er poenget? Veldedighet setter seg langt opp i halsen på meg, men jeg er vel kanskje ikke noe bedre selv. Det er vel ikke veldedighet det handler om? Hva om folk bare kunne skjønne at det er snakk om rettferdighet og at hver enkelt av oss kan bidra på en helt spesiell måte!

Dere skjønner vel at jeg lett lar meg inspirere og engasjere når det gjelder urettferdighet, det har jeg alltid gjort. Noen ganger blir jeg sint eller kanskje til og med usaklig pga den forferdelige håpløsheten. Likevel presidenten, regjeringen og valgkretsen (for en dag?) var morsomt og lærerikt!

Nattbok er ei god bok, dog ei barnebok.

Går natt var ei vakker natt, og ein vakker kveld. Sjølv var eg den heldige vinner av eit påskeegg i gull, sjølvsagt i godt selskap. Ganske godt selskap faktisk. Uansett var natta roleg, det å spasere gjennom sentrum ein laurdagskveld har aldri før vore eit lyspunkt for meg. Påskeafta var likevel ein realitet, og påskeegget var eit resultat av rein impulsivitet. Er glad eg har den impulsiviteten.
Natta var altså roleg, og ein kjende lufta smyga seg isande inn i nasen. Sjølv var eg ganske overvelda, tårene var ikkje langt unna for meg heller, vertfall ikkje når selskapet hadde teke dei i bruk. Det var då det slo meg, for ein fantastisk kveld! Det er slike kveldar som får ein til å ville ropa ut i vill jubel over at Gud eksisterer. Mannen i gata hadde byta ut nattklubben med afterski på Geilo eller Hemsedal, og bra var det. Eg fekk trua tilbake. Trua på at det er mogleg å forandre den norske kulturen. Kvifor skal vi vera så annleis? Kvifor er det alltid ein Nordmann som kjem imot deg ravande som ein gal mann uansett kor ein er i Verda? Likevel er det denne kulturen eg no fekk trua tilbake på. Eller rettare sagt, trua på at denne kulturen ikkje er endeleg, men at det er mogleg å forandre den. Slik at når eg vert med volvo, viv og vov-vov vil det verte mogleg å kunne ta seg ein tur utan å måtte dra seg forbi alleslags menneske i alleslags tilstandar. Det håpar, eller vonar heiter det vel, vertfall eg for framtida. Korleis, eller kva som må gjerast for verte opp til andre å bestemme og setje i verk. Det var ei fantastisk kjensle, sjølv om det berre var ein varmegrad. Den kjensla av tryggleik og fred som låg over "by`n". Eg vart nesten stolt, og det var ikkje lenger tvil om kvar eg i framtida vil vera. Sjøv om det minna mykje om ein roleg Middelhavsby, ein litt, men ikkje veldig, varm maikveld. Sjølv om eg på min ti-minutters spasertur møtte på 5 forskjellige jenter fra Romania som ville selge meg roser. Faktisk møtte eg alle fem, dei siste fem minutta. Skulle ønske eg hadde møtt dei litt før.

Ja

Det er morosamt og lese om og av alle desse som bruker så mange rare ord og bokstaver eller smiler for de er så redd for å bli misforstått. Hehe eller hmm, eller ;) for den saks skyld. Det er så merkelig. Hvorfor skal vi alltid være så saklig?
Jeg lurer på hva forventningene skulle kunne være til noe sånt som dette, har forsøkt før, ja det har jeg. Teknisk dårlig det er jeg, men det er ikke det jeg vil at skal være i sentrum, det som bør være i sentrum er det som skrives. Det bringer oss tilbake til det som har med saklighet å gjøre, er dette en saklig tekst? Forferdelig usaklig er den vel gjerne ikke, men den kunne være det for folk som ikke er interessert i annet enn å absorbere alt de ser og leser. Som om hva jeg åt til middag idag skulle kunne være interessant for noen andre enn meg og de jeg delte det utsøkte måltidet sammen med. Det bestod forresten av svinesteik. Så var vertfall det avklart, med brun saus og litt harde grønnsaker. Perfekt altså!
Er det slike ting man bør skrive om? Bør man kaste bort tid og krefter på å skrive ting man likevel kommer til å glemme. Eller kanskje er det nettopp derofr man skriver om dem? Selv er jeg velsingnet med et ganske godt minne, derfor behøver jeg ikke slike nedtegnelser. Jeg håper det går ann å skriv noe slikt uten å høres alt for arrogant ut, det området trenger jeg tilbakemelding på. Ting som er viktige skriver man ikke om, eller det vil si, ikke de fleste. Hva vet vel jeg, er det rett dette her da? Den moralske pekefinger? å peke på all skruppelløsheten jeg ser rundt meg. Jeg håper dere forstår meg, spesielt du som vet alt jeg mener om skruppelløshet og hvilke konsekvenser den kunne ha fått for meg!
Nettopp nå trodde jeg at det var noe som rørte seg rett bak til venstre for meg, men det var umulig siden klokken er midt på natten og jeg er så godt som alene i huset. Likevel måtte jeg snu meg for å se. Jeg visste at det ikke var noe der, men likevel måtte jeg snu meg. Hvorfor gjorde jeg det?
Det var slike ting man skulle skrive om. Skulle ønske det var flere av oss. Av oss som liker sånne ting altså, tanker om litt ubesvarlige spørmål.
Fra nå kommer nynorsken til å ta over hele landet.
Korleis gjer ein det med bilete? Dersom eg vil ha med eit bilete av meg sjølv(det er vel det som er vanleg på ein blogspot.com?), korleis gjer eg det? Eg er vel dum som ikkje veit det, ein grønsak vil kanskje nokon til og med seia. Dersom, det var tredje gang eller nesten vertfall, eg skulle vera ein grønsak trur eg at det måtte ha vorte i form av ein brokkoli. Eg veit ikkje heilt kvifor, men eg har eit ganske godt forhold til brokkoli. Bedre enn til de fleste andre grønsaker vertfall.