Hvorhen du svever
se til du lever,
som Guds ord krever
til prikke.
Det river og sliter og er hardt/vanskelig og svelge. Likevel er det en evig sannhet. Kanskje er det det vi ikkje har skjønt? Vi seier eg, eg meiner sjølvsagt eg. Uansett kva som hender så er det sant, ja sjølv om sjølve tida skulle opphøre og eksistere.
Litt godt er det også og tenke på det. At vi har noko som er så standhaftig som. Det vert som ein gjerdestolpe som held oppe heile gjerdet.
Det er vel også det dei vil ha, jentene altså. Ein påle som står bom fast og dei veit kvar dei har. Vertfall dei kristne.
Eg la fram ein dårleg unnskylding. Fisketur kalte eg den, men eg ville ikkje ha kaka dei gav meg. Det einaste eg fekk var eit blåskjel og ein gamal blikkboks. Overgrodd av sjøstjerner og koraller var den, men likevel fin og sjå til. Den ligg i veska.
For så høyt elsket...
3 kommentarer:
You amaze me.
Og det gikk nettopp opp for meg hvor mye jeg savner deg og samtalene våre! Fytti katta, vi er bare nødt å bo i samme by igjen!
Gud e GUD. LIfe is life, and life is GOOD!
Den var dyp og du er flink:) stå på du;c) God bless.
Legg inn en kommentar