Gravid

Ei eg kjenner vart gravid ein gong då ho var seksten. Ho og typen hennar var ikkje kristne, tvert i mot tok han klar avstand frå alt som hadde med Gud og kristendommen å gjera.

Paret gjekk likevel til samtale hos ein prest ein periode. Han visste at ingen av dei rekna seg for å vera kristne. Likevel spurde han om etter endt samtale om dei skulle be saman. Dei ba og etter at presten har sagt amen seier jenta som ikkje er kristen med tårer i augo: "Uten Jesus veit eg ikkje ka eg skulle gjort i denne situasjonen."

Eg vart rørt då eg hørde denne historia: fordi det er så fantastisk og santg at Jesus virkelig var der og brydde seg og elska og trøsta.

Ho valde å bera fram bornet, og mi bøn er at den Jesus ho opplevde då ho var gravid skal få trenga endå djupare inn i hjarta hennar og få lega dei djupasta såra slik at ho kan få leva det livet ho er skapt til å leva.

Eg trur virkelig det var dette Jesus meinte då han snakka om: "...mine minste."

For så høyt elsket...

Varmt regn

I går gjekk eg ein tur i skogen på heia i regnet utan å verta kald, men våt vart eg; søkk igjennom.

Det var kjekt.

Før det bladde eg, og las litt, i boka "Turer med trøkk" av Lars Monsen med fleire, frå forlaget "Lars, det Ville ekstra." Eit kapittel i boka var skrive av nokre som overvintra i Alaska og livnæra seg av det dei fann der; bjørn og elg og bær og kongler og sånn. Dei var "Into the Wild," som det heiter i filmen eg såg ei kald estisk januarnatt i 2009. Ein av dei som skreiv var litt av ein filosof. Dette er eit fritt gjengjeve utdrag av hans tankar i ei lita trehytte lså langt fra sivilisasjon som der mogleg å koma.:

"Kommunikasjon mellom mennesker lever i et hus. Huset består av tid. Dersom tiden har trange kår, har ikke kommunikasjonen noe hus å bo i. Da blir kommunikasjon mellom mennesker til toveismonologer, der vi snakker til hverandre uten å lytte."

Eg har aldri tenkt på at det er det Sondre Lerche syng om i sangen sin: "Two way monolouge."

Kanskje Sondre Lerche opplever å ikkje verta lytta til? Kanskje han er omgitt av menneske som alltid skal overgå kvarandre med kva dei har gjort, opplevd eller prestert?

Eg hugsar me prata om dette ein gong me var 17-18, Roger, Håkon og meg med fleire: Kanskje er det best å ikkje alltid skulle overgå, men heller anerkjenne og bekrefte folk for det dei fortel og av og til halda tilbake det ein så gjerne har så lyst å seia som ein veit overgår det den andre nettopp sa. Kanskje er det best av og til, eller heile tida, å berre seia: "Så bra då." For så å smila og stilla spørsmål.

Eller kanskje er det noko heilt anna Sondre Lerche syng om.

Eg plar ikkje få med meg namnet til dei eg helsar på fordi eg er alt for oppteke med å seie mitt eige. Er det "Two way monolouge?"

No er huset til mor og far tomt for folk og pappa sitt dyre anlegg med god lyd spelar "Navnet Jesus" så høgt det berre kan, mens eg syng med. Er det frihet?

I lastebilen eg har køyrt dei 4 siste nettene har eg hatt èin CD med hakk i plata nokre spor uti. Dei 2 første sangane er spelt oppattatt i nattemørkret. Dette har ført til ein gryande entusiasme og glede og ei takksemd over å verta frelst og få lov til å læra å kjenna Gud betre og betre for kvar dag som går:

For så høyt elsket...

Kaffien

No står kaffien på kanna og gjer seg klar til å halda meg vaken fram kanskje heilt til klokka halv sju.

Når folk seier dei likar måten eg skriv på vert eg glad. Eg sa akkurat det ein gong til ei jente eg likte veldig godt utan å vita kva konsekvensar det ville få for dei foreløpig siste 3 åra av mitt liv.

For 2 veker sidan fekk eg feira 3-årsjubileum med ei fantastisk jente, som eg gler meg til å halda fram å dela kjensler, livet, opplevingar, Gud og livets tankar, ord og gjerningar med.

Når folk i tillegg seier dei vert inspirert av det eg skriv og at dei diggar bloggen min vert eg oppmuntra.

Då får eg lyst til å skriva meir: om kjensler, livet, opplevingar, Gud, tankar, ord og gjerningar.

I natt skal eg køyra ein liten lastebil og høyra på lovsangsmusikk og syngja med sånn som eg ville gjort om eg hadde vore til stades i salen på Fredrikstad og ingen kunne høyra meg fordi musikken var så høg. For det er ingen som kan høyra meg i lastebilen heller. Utanom han eg syng til.

For så høyt elsket...

I dag såg eg ein gamal film på VHS. Det byrja regne så slik vart det. Bridget Jones Diary heitte han. Eg lurar på om Lars Reinlund har sett han. For då Johanna, Malin, Marit, Hilde, Jørgen med fleire var i ferd med å ferdigstille årboka til Russen08 skulle dei dekorere utsida av boka med ein ting kvar. Slik eg har vorte fortald ville Malin ha: ”Det der som rektor alltid siar.” Utan at eg hadde merka det hadde rektor Lars Reinlund gong på gong repetert sin hovudbodskap til oss elevar det året: ”Gud elskar deg som du er.” Det hadde Malin fått med seg, og ho ville at det skulle stå på årboka. Tilfeldigvis var eg til stades då rektor Reinlund kjøpte si eiga årbok. Han snur henne og ser kjapt over permane før han på klingande karmøysk med eit stor smil om munnen utbryt: ”Eg ser de har fått med det eg plar seia,” og peikar på skriblinga av ”Gud elskar deg som du er.”

Å bli elska for den eg er var det einaste frk. Jones også ønska seg så i det den kjekke vellykka advokaten seier: ”I like you really good just the way you are,” forandra heile filmen seg og eg tenkte på Malin og rektor Reinlund og Gud.

Det er jo det me alle lengter etter er det ikkje? Å verta elska akkurat slik me er, eller i alle fall for den me er? Tenk om me hadde evna det: å elska kvarandre for den me er og ikkje for det me gjorde.

Nokre spanjolar er høgt elska i dag, for det dei gjorde. Eg veit at det også er elska for det dei er, sjølv om kanskje ikkje dei veit det.

Waka Waka songen til Shakira kom på klokka 06.30 her ein morgon og tok meg med på ei reise til Afrika: It`s time for Africa. Eg tok ikkje hintet før eg dagen etter fekk ein mail frå Addis Abeba.

Det er artig korleis Gud startar noko i liva våre for så å vente med å forløyse det til den rette augneblunken.

Eg har ein lengsel etter å la alt eg gjer er å vera kobla på stammen. Det er alt ei grein gjer for å produsere frukt.

Drømmer

Når eg tar meg sjølv i å lese bøker er det eit teikn på at kvardagstempoet ligg litt under normalen.

Det er godt med ferie sjølv om dagane startar klokka 06.

Å arbeida praktisk i hagen er terapi for meg av og til.

Dei fleste stratgiar, idèar og tankar kjem medan eg held på med noko praktisk som for eksempel å slå gras eller spyle ein bergvegg fri for mose. Eller når eg står i dusjen etterpå.

Det er visst slik det fungerer har eg høyrd: hjernen fungerer best når me kombinerer dei 2 hjernedelane; den praktisk/kreative med den logisk/abstrakte, eller noko sånt.

Einstein formulerte visstnok relativitetsteorien medan han spela fiolin.

Eg slår berre gras og det er ikkje relativitetsteorien eg kjem på, men det er godt å kjenne at kroppen og kreativiteten lever sjøl etter eit skulefritt år der eg har vore nødt til å skaffe meg mine eigne nye impulsar.

Ein dag skal eg disiplinere meg, arbeide hardt, studere nøye og bli best i eit eller anna.

Kanskje MatteMatikk, ingeniørkunst, medisin, filosofi, historie, religion, teologi, økonomi eller noko anna. For det er ingen begrensningar for kva ein kan gjere.

Når eg er så priviligert at eg bur i Noreg og får servert alle moglegheiter på eit sølvfat.

Korleis kan eg la vere å gripe dei? Eg kan ikkje det.

Derre tenkt på kor mykje, mange ville gitt for å ha eit norks pass som kan ta deg kor du vil i verda. Kor eg vil i verda!

Det er ikkje så mange som har høve til å reise kor dei vil i verda. Eg må nytte meg av det høvet.

Gjer det at vi kjem frå Noreg med pass som kan ta oss kvar me vil oss eit ekstra ansvar for å fullføre misjonsbefalinga?

Vi snakker om at snart kjem det misjonærar frå Kina eller Afrika til Noreg, men dei kjem jo ikkje inn uten visum, og det får dei jo ikkje. Eg får visum kvar eg vil, kva tid eg vil.

For så høyt elsket...