Korleis hadde verda sett ut dersom me snudde henne på hovudet; Dersom det var afrikanarane som vart slavehandlarane og dei kvite som vart handla med? Lurer på kva namn Noreg hadde fått då? Kålkysten kanskje?
lørdag 20. november 2010
torsdag 4. november 2010
E-stoff
Som forventa av ein som er oppvaksen på bedehuset les eg som regel DagenMagazinet, men alltid etter Bergens Tidene. Her ein dag kunne eg i det kristelige dagbladet lesa at NRK skulle visa eit program som tek for seg ulike former for sex, og de veit alle kva program eg snakkar om. Eg las reprtasjen om programmet, ettersom sex tydelegvis sel også til oss kristne, og fekk med meg at ei Facebookgruppe eller side, alt etter som, hadde vorte starta: "Nei, nei, nei til NRK." 6000 sinte, mest sannsynleg kristne, menneske har gjeve sitt samtykke til det denne gruppa står for. Mange har også ringt og skjelt ut stakkaren som sit sit bak skranken i NRK si informasjonsavdeling: Korleis kan han finna på å jobba i denne "statlege skjøga?"
Folk er engasjerte, og det er bra. For er det noko som smittar og set hjarte i brann er det engasjement og entusiasme: dei to umisselege E-stoffa for alle som kjempar for noko. Då eg var liten fekk eg ikkje lov å eta E-stoff fordi eg vart så vill og utstoppeleg, men det er no ei heilt anna sak, trur eg.
Etter å ha lese ferdig om sexprogrammet bladde eg vidare i DM og kunne lesa om ein Iransk pastor som nyleg fekk dødsdomen, for apostasi, eller fråfall frå Islam som me også kallar det. Han fekk ei heilside i DM, takk til herr Selbekk for det.
Dagen gjekk og venane mine vart oppringte frå Facebookframandeforeldre som ville at borna deira skulle melda dei inn på Facebook slik at dei også kunne sei: NEI, NEI, NEI! Eg skulle ønskt at eg var like engasjert som mange av desse, men eg tør ikkje. Eg vågar rett og slett ikkje. Eg er redd for å missa integriteten min, om han i det heile finst: viss eg seier nei til NRK sitt program kan eg då nokon gong mora meg med Frustrerte Fruer igjen? Eller Grey`s Anathomy? Eller Friends? Kan eg nokon gong sjå ein Hollywood film igjen?
I morgon skal eg, viss eg finn noko E-stoff gøymd ein plass, laga ei Facebookgruppe som seier: "NEI til dødsdom for religionsfrihet." Eller kanskje ei som heiter: "NEI til døden for sex." Sex sel jo som kjent, så den ville nok fått fleire medlemmar. Eg har høyrt at i Iran vert ei kvinne steina for sex før ekteskapet, så lenge det finst 2 mannlege vitne. Så viss ein vil ha nokon drept er det berre til å gruppevoldta henne. Apropo valdtekt: visste du at det er ca 15.000 valdtektar i Noreg kvart år? Etter det skal eg slå på tråden til Amedinejad og spørja kva tid atombomba er ferdig slik at eg ikkje reiser på ei Kristen Feriereise til Israel akkurat den veka.
Det er godt å sjå at folk brukar E-stoffet sitt på dei viktige sakene i verda.
onsdag 3. november 2010
Eg som kjende Israel
Rapport fra teamtur #2 "Eg som kjende Israel"
Israel, det lova landet. Landet som alle snakkar så varmt, eller kaldt, om. Som alle så gjerne vil tilbake til, år etter år..
R2S::Teamtur
# arrangeres hvert semester, neste gang er våren 2011
# return2sender subsidierer deltakerne med 2000,-
# lagt opp som low budget tur med noen dager til å se landet
# mål: fortelle israelere om Jesus gjennom ord og handling
Av Andreas Sørås
Eg hadde høyrt så mykje om Israel, frå vener, familie, media, politikarar, og alle var så engasjerte. Eg hadde høyrt kor fantastisk det var, men også kor felt det var. Kor flotte israelerane var, men også kor forferdelege dei var. Eg hadde høyrt så mykje, sett så mykje, lest så mykje. Eg kjende dette landet. Eg visste vel korleis Israel var, eg som gjekk på skulen på 90-talet og hadde Israelskartet hengande fremst i klasserommet mellom Noreg, Europa -og Verdskartet. Israel kjende eg godt.
Som Bergensar er det ikkje lett å vedgå at ein har teke feil, men det gjorde eg verkeleg. Eg kjende ikkje Israel, men det måtte ei reise dit til, for at få meg til å sjå. Saman med 5 andre meir eller mindre rutinerte israelfararar fekk eg i september vera del av R2S sitt evangeliseringsteam til Israel. Som førstegongsreisande til det lova landet, sat eg att med mange inntrykk.
Old City, Jerusalem vart tråla frå ende til annan. To hendingar skilde seg ut mellom titusenvis av andre i Jerusalem: Då me sat i Gravhagen og grunna skreiv eg følgande i dagboka mi: ”Ein liten forsmak på Himmelen. Mange grupper har sine samlinger på sine språk: karismatiske afrikanarar, trauste tyskarar, ei nydeleg sør-europeisk jente som sit å les i sin egen personlege Bibel. Amazing Grace vert sunge ein stad i det fjerne. Nokre turistar som ikkje skjønar bæret knipsar bilete for harde livet. Det er mangfold. Det er fantastisk.”
Å vera i gravhagen gav meg ein forsmak på det eg trur Himmelen kjem til å vera: ein stor lovprisningsfest, der Gud vert tilbedt av menneske frå alle kulturar, alle tungemål og alle nasjonar. Den andre hendinga eg kjem til å hugsa i lang tid, var då me vitja ei forsamling av messianske jødar, og fekk ta del i gudstenesta deira. Då med tilba saman gjekk det som var så sjølvsagt plutseleg opp for meg: Også her, der det heile starta, oppfyller menneske hensikta med liva sine. Også her i Jerusalem vert Gud lovprist i and og sanning. Også her utøser Gud sin kjærleik og lengtar etter å gjennoppretta relasjonen med sine born. Dette gav meg eit hjarta for dei menneska me traff under evangeliseringa seinare i veka.
Å Vera i Jerusalem er som sagt noko eg kjem til å hugsa lenge: å vandra mellom falafelsejljarar, suvenirsjapper og tungt væpna politistyrkar gav politiske og kulturelle impulsar, men mest av alt slo det meg korleis dei fleste som er her søker etter noko. Dei er religiøse, andelege eller spirituelle som me likar å kalla det. Anten dei kyssar golvet i gravkyrkja, ligg på kne ved klippedomen eller vuggar med panna mot vestmuren, så søker dei alle, meir eller mindre bevisst, etter det same. Dei er hengjevne og religiøse, men til kva? Anten det er kvinna me traff i gravkyrkja, som knakk saman i ukontrollert hulking og ikkje kunne få korsa seg nok, då ho meinte å sjå ikonet av Jomfru Maria blunka til seg, eller den ultraortodokse tenåringen som fotfølgde oss i evangeliseringa, og tok Matteusevangelia frå dei me hadde gjeve dei til, eller dei messande bøneropa frå minaretane: ”Vis oss den rette vegen Gud. Vis oss den sanne veg.” Dei søker alle etter Gud, og me var der for å fortelja at me har funne vegen: han som heiter Jesus eller Yeshua; Han som frelsar.
Det var utruleg spanande å ha dette som eit utgangspunkt for reisa vår til Israel: me var ikkje berre rike turistar som kom for å sjå gravhagen, gravkyrkja, oljeberget, vestmuren og alt det andre. Me hadde ei hensikt med reisa vår. Det var difor eg vart med til Israel med return2sender sitt evangeliseringsteam hausten 2010.
For nokre år sidan var eg i Sør-Etiopia og vitja misjonsarbeidet der. Misjonærane fortalde kor godt evangeliet passa inn i mytene, trua og kulturen til dei innfødte: dei trudde på ein god skapargud, som var blitt borte, og no måtte dei tilfredstille dei vonde åndene for at det skulle gå dei vèl. Evangeliet om Jesus som frelsar frå dei vonde åndene gjekk rett heim hos sør-etiopiarane, og dei kunne leva vidare i fridom, glede og utan frykt for dei vonde åndene. Evangeliet passa så godt inn i deira historie. Kor mykje meir passar ikkje evangeliet då inn i Jødane si historie og jødane si tru?
Dei må få høyra dei gode nyhendene. Difor reiste me til Israel denne hausten: fordi Gud lengtar etter å verta gjenforent med sitt folk, for å kunne visa dei sin kjærleik og velsigna dei, så dei på ny kan vera til velsigning for alle jorda sine slekter. Israelerane treng evangeliet! Vil du vera med å fortelja dei om Yeshua, han som frelser?
Del på Facebook
Skriv ut
Abonner på:
Innlegg (Atom)